از زبان من

اینجا یک زن مینویسد، یک زن کاملا معمولی

از زبان من

اینجا یک زن مینویسد، یک زن کاملا معمولی



 

همه چیز را فراموش کرده ام
حتی کودکی ام را ...


آدم یه لحظه لازم داره واسه یه تصمیم احمقانه
و یه عمر باید تاوان اون یک لحظه رو پس بده


.....
کاش همه توی اون لحظه ی حماقت خواب باشیم

کابوس ؟!



گلهای خشکیده ی گوشه ی اتاق ...

سرمست از عطر مریم ...

و ؟!؟!
        و امتداد آن تا بینهایتِ خیال

CoLOr Of .......



رنگ ترس تو نظر من سفید غبار آلوده ....
رنگ کمر بند ایمنی سبز ....
رنگ دوستم سفید و گاهی هم قرمز ....
رنگ یه روز بد قهوه ای  ....
رنگ اضطراب طیف رنگهای تند و  مواج ....
رنگ یه لبخند آبی آسمانی ....
رنگ کمک شاید زرد و شاید  بنفش ....
رنگ من ولی ....................................


جمعه می تونست روز خیلی خوبی باشه .



شب بود ...

انگار همه چیز با قبل فرق داشت ٬
حس می کرد خودش نیست ٬
خودش نیست که راه می ره٬
تصمیم می گیره ٬
حتی نفس می کشه ٬
هیچ چیز نمی تونست خوشحالش کنه ٬
دیگه هیچ چیزی نداشت ٬
دیگه حتی امید نداشت ٬


داشت ذوب می شد ..........
بی صدا ...............
بی درد .......
پر زجر.....

فقط دریا با اون همه آب می تونست جلوی ذره ذره آب شدنش رو بگیره . فقط
دریا .......................................................................................


سحر دیگه سحر نبود


                                                                                           .:. یه دوست .:.


خوب نیستم
غمگینم
دلم شده مثل یه بادکنک پر از آب . سنگین و منتظر یه تلنگر که بترکه

 


واااااااای ! چقد سرم شلوغه . چقدر فکر نا تموم دارم . چقدر خاطره دارم که مرور کنم ....