| هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم | | نبود بر سر آتش میسرم که نجوشم |
| به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم | | شمایل تو بدیدم نه صبر ماند و نه هوشم |
| حکایتی ز دهانت به گوش جان من آمد | | دگر نصیحت مردم حکایتست به گوشم |
| مگر تو روی بپوشی و فتنه بازنشانی | | که من قرار ندارم که دیده از تو بپوشم |
| من رمیده دل آن به که در سماع نیایم | | که گر به پای درآیم به دربرند به دوشم |
| بیا به صلح من امروز در کنار من امشب | | که دیده خواب نکردست از انتظار تو دوشم |
| مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم | | که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم |
| به زخم خورده حکایت کنم ز دست جراحت | | که تندرست ملامت کند چو من بخروشم |
| مرا مگوی که سعدی طریق عشق رها کن | | سخن چه فایده گفتن چو پند می‌ننیوشم |
| به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل | | و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم |
مرا به هیچ بدادی و من هنوز برآنم
که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم...
شاه بیت این غزل است به گمان من.
خدا همه رفتگان رو بیامرزه !
شعرهای سعدی رو خیلی دوست دارم. زبان حال زندگیه