| ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
| 1 | ||||||
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
| 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | 31 |
گاهی میشه سالها خاطره ی خوب و بد با یه اتفاق ساده از جلوی چشمات رد میشن. هزاران هزار ای کاش و افسوس و چرا و آیا ...
گاهی یه نفر خودشو توی هزار سوراخ قایم می کنه تا نبینیش و بعد یه روز با پای خودش توی دام می افته...
گاهی منتظر یک لحظه هستی تا یه سئوال خیلی مهم که سالهاست ذهنت رو درگیر کرده و ندونستنش ناراحتت کرده رو بپرسی و وقتی موقع پرسیدن میشه لال میشی و به جای پرسش ٬ لبخندهای بی معنی می زنی...
امروز تمام این اتفاقا برای من افتاد ... تمامش
و باز هم من با یک سئوال باقی موندم سر جای اولم...
بعد از ۸-۹ سال
الهام جون اگه اجازه بدی می خوام سروده ای از فردوسی بزرگ رو بنویسم که بی ربط هم نیست:
در این خاک زرخیز ایران زمین
نبودند جز مردمی پاک دین
همه دینشان مردی و داد بود
وز آن کشور آزاد و آباد بود
چو مهر و وفا بود خود کیششان
گنه بود آزار کس پیششان
همه بنده ناب یزدان پاک
همه دل پر از مهر این آب و خاک
پدر در پدر آریایی نژاد
ز پشت فریدون نیکو نهاد
بزرگی به مردی و فرهنگ بود
گدایی در این بوم و بر ننگ بود
کجا رفت آن دانش و هوش ما؟
که شد مهر میهن فراموش ما
که انداخت آتش در این بوستان؟
کز آن سوخت جان و دل دوستان
چه کردیم کین گونه گشتیم خار؟
خرد را فکندیم این سان زکار
نبود این چنین کشور و دین ما
کجا رفت آیین دیرین ما؟
به یزدان که این کشور آباد بود
همه جای مردان آزاد بود
در این کشور آزادگی ارز داشت
کشاورز خود خانه و مرز داشت
گرانمایه بود آنکه بودی دبیر
گرامی بد آنکس که بودی دلیر
نه دشمن در این بوم و بر لانه داشت
نه بیگانه جایی در این خانه داشت
از آنروز دشمن به ما چیره گشت
که ما را روان و خرد تیره گشت
از آن روز این خانه ویرانه شد
که نان آورش مرد بیگانه شد
چو ناکس به ده کدخدایی کند
کشاورز باید گدایی کند
به یزدان که گر ما خرد داشتیم
کجا این سرانجام بد داشتیم؟
بسوزد در آتش گرت جان و تن
به از زندگی کردن و زیستن
اگر مایه زندگی بندگی است
دو صد بار مردن به از زندگی است
بیا تا بکوشیم و جنگ آوریم
برون سر از این بار ننگ آوریم...
(به امیدی ایرانی آزاد و آباد... پاینده باد ایران و ایرانی)
bepors ke gahi kheyli zood dir mishavad!