بخشی از یک خاطره

 ...

چقدر از حجم اندوه تو می ترسم

چقدر از شط گیسوی خروشانت

                            و مثل بره ای از شانه ی کوه تو می ترسم

به قدری دوستت دارم

                           که در اوج نمازم

                                    لانه ی شاهین شبگرد قنوت توست

خمم از حسرتت اما لبم مهر سکوت توست

             و مثل کودکان تشنه لب در ظهر تابستان

نگاه حسرتم بر شاخه های سرخ توت توست

من از مهر تو کین خوردم

         و از زلف تو چین خوردم

                و از آن لحظه ای که پا نهادم در ره عشقت

                                       زمین خوردم

...

بخشی از یک خاطره که مرورش همیشه دوست داشتنی هست